ふと響いた声に金城が視線を上げると、僅かだが見覚えのある上官の顔があっ

ふと響いた声に金城が視線を上げると、僅かだが見覚えのある上官の顔があった。直接話したことこそないが、昼の演習では監視役を務めていた筈だ。階級は覚えているが、名前が思い出せない。紹介すらされていないのだから当然と言えば当然なのだが、どこか申し訳なさを感じた。

「すいません。俺は――」
「覚えてるか？お前運ばれてすぐに気を失ってな。そのままにしとく訳にもいかねえんで、すぐに処置されたんだよ」

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีเสียงที่คุ้นเคยก็แต่เพียงแห่งเมื่อสายตาของเขาคาเนชิโร่ น้อย หน้าห้อง มันไม่ได้พูดเฉพาะโดยตรง แต่เป็นจ้องในการฝึกซ้อมประจำวันเป็นไปได้ จำชั้น แต่ชื่อไม่ ไม่ได้แนะนำให้ขออยู่ แต่แน่นอนมันเป็นธรรมชาติพอจะรู้สึก"ขอโทษ ผม-""คุณจำได้หรือไม่ ฉันดำเนินการสลบที่คล้ายกัน ไม่สามารถปล่อยให้ และรับการรักษาทันที"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การเพิ่มสาย Jincheng สายตาไปก็จะฟังเสียงก็เพียงมีเจ้าหน้าที่อาวุโสของใบหน้าที่คุ้นเคย ไม่มีสิ่งที่จะได้พูดคุยโดยตรงที่ผมควรจะได้ทำหน้าที่เป็นผู้มีบทบาทในการตรวจสอบเที่ยงของการออกกำลังกายเป็น ชั้นจำได้ แต่ชื่อจำไม่ได้ มันแน่นอนถ้าให้ได้รับ แต่เพราะไม่ได้รับการแนะนำให้รู้จักแม้กระทั่ง แต่รู้สึกขอโทษที่ใดที่หนึ่ง "ฉันขอโทษฉัน -." "?.. ไม่ได้เป็นลมทันทีไม่ว่าคุณจะถูกส่งไปจำประสบการณ์ใกล้ตายไม่ได้ที่จะหมายถึงการที่จะให้ไปทางซ้ายที่ฉันได้รับการรักษาทันที" และ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เพื่อเพิ่มเสียงและตาของฉัน แต่คินโจของใบหน้าที่คุ้นเคย แต่มันไม่ได้เกี่ยวข้องโดยตรง กับการออกกำลังกายในเวลากลางวัน เขาทำหน้าที่เป็นผู้ดูแล จำได้ว่า มีคลาส ผมก็จำชื่อเธอไม่ได้ นี้ยังไม่ชัดเจนแน่นอน แต่ที่คุณรู้สึก

「ขอโทษครับ ผม」
「 -- คุณจำได้ไหม ? คุณอุ้มหายไปแล้ว นั้นไม่ใช่เหตุผลที่ผมชอบมันผมทันทีหลังจากการรักษา