As things calmed down in the wake o

As things calmed down in the wake of the Mazoku’s departure, Suimei shifted to the task that had been awaiting him.
Healing. While there were other magicians capable of restorative magic, their knowledge of these was only on par with Suimei. Adding in the knowledge of curative magic he’d brought from his own world, his abilities far surpassed theirs.
“Whew. With this, we’re done,” he sighed, having finished up with the last person who had needed to be healed.
Because healing wasn’t his specialty, there were still some places where he could stand to improve, but his self-evaluation of his healing ability was still rather high.
The guard he had just healed swung his arm a few times in test as he thanked him, “Sorry about this, Mage onii-san.”
“Not at all, this is what I’m here for, after all.”
At this answer, the guard laughed happily.
“Still, you’re pretty amazing. That magic you used just now healed my wound without even leaving a scar, and I can even use my arm right away. I’ve never seen such a perfected healing technique.”
“It’s not common to be able to move the affected body part after healing?”
“That, huh. Well, with small wounds, sure, but not with larger ones. That’s common knowledge, right?”
“Huh.”
That was unexpected.
From what he’d said, Suimei surmised that the restriction was due to the fact that mages were only healing what they could see. Although the visible wound was healed, that nevertheless did not mean the healing had been complete.
“Is that not how you’re doing it?”
“You could say that.”
Suimei gave an ambiguous reply.
When it came to this issue, further investigation was warranted.
On a different note.
“—Is it just me, or has it gotten really noisy over there?”
A little ways off merchants and guards were gathered and were making a racket.
“…Yeah. Maybe we’re about to leave? Would that be why?” the guard guessed unconcernedly.
From what Rajas had said, his Mazoku soldiers had already begun to gather. This wasn’t the time to be leisurely taking their time, they needed to leave.
This clamor though, what was causing it?
“Well, your healing’s already finished, so why don’t we go take a look?”
“Sure.”
His back to the guard, Suimei headed in the direction of the racket.
As he arrived, he noticed a tension in the atmosphere.
What was the cause of this? This question plaguing his thoughts, he continued to observe the situation, taking note of the fact that the guards and merchants seemed to have someone surrounded.
The one surrounded was none other than the one who had been courageously engaged in battle until just now – Lefille.
Typically speaking, one who had heroically and singlehandedly dominated the Mazoku as she had would be treated with great respect, but the mood dominating the crowd was that of nervousness and unease. The scene simply could not in any way be seen as congratulatory in nature.
Surrounded as she was, Lefille opened her mouth to speak, intending to dispel the atmosphere.
“…Why have you asked me to come here? There are other things that should take precedence, no?” Lefille asked as her gaze took in the faces of those encircling her.
An adventurer stepped forward.
“And what would that be?”
“To move somewhere safer, obviously. If we dawdle here, there’s a good chance the Mazoku will attack again.”
“Attack again…”
His words were filled with deep, dark emotion.
At his response, Lefille repeated her suggestion, more forcefully this time.
“What? Is there something you want to say? If so, then just say it alr—”
“Yeah, I do. The Mazoku attacked us because of you, didn’t they? You’re a survivor of Noshias, right?”
“—!”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็นสิ่งที่สงบลงในการปลุกของของ Mazoku, Suimei เลื่อนไปงานที่ได้รับการรอเขาการรักษา ความรู้เหล่านี้ได้เฉพาะหุ้นกับ Suimei ในขณะที่มีสามารถบูรณะมายากลมายากลอื่น ๆ เพิ่มในความรู้ของมนเขาได้นำจากโลกของเขาเอง ความสามารถของเขาไกลทะลุพวกเขา" Whew... ด้วยวิธีนี้ เราทำ "เล่า ปี่ มีจบลง ด้วยบุคคลสุดท้ายที่มีจำเป็นในการรักษาให้หายได้แต่เขาประเมินความสามารถในการรักษาของเขายังคงค่อนข้างสูง เนื่องจากการรักษาไม่เฉพาะของเขา มียังคงมีบางสถานที่เขาสามารถยืนปรับปรุงยามที่เขามีเพียงหายก้นแขนกี่ครั้งในการทดสอบเขาขอบคุณเขา "Mage onii ซัง ขออภัยเกี่ยวกับเรื่องนี้""ไม่เลย นี้คือสิ่งที่ฉันนี่ หลังจากทั้งหมด"ที่คำตอบนี้ ยามหัวเราะอย่างมีความสุข"ยังคง คุณสวยวิเศษ ที่วิเศษคุณใช้ตอนนี้หายบาดแผลของฉันโดยไม่ได้ทิ้งรอยแผลเป็น และฉันยังสามารถใช้แขนของฉันทันที ผมไม่เคยเห็นเทคนิคการรักษาดังกล่าวสมบูรณ์แบบ""ไม่สามารถย้ายส่วนของร่างกายได้รับผลกระทบหลังจากการรักษาทั่วไป""ที่ ฮะ ดี พร้อมสมาน แผล แน่ใจ แต่ไม่ มีคนใหญ่ ที่คือความรู้ทั่วไป ขวา"ฮะ"ที่ไม่ได้คาดคิดSuimei surmised ว่า ข้อจำกัดเนื่องจากข้อเท็จจริงที่ว่าผู้วิเศษได้ เพียงการรักษาอะไรที่พวกเขาสามารถดู และเขาจะกล่าวว่า แม้ว่าแผลเห็นหาย และที่แต่มิได้หมายถึง การรักษาได้เสร็จสมบูรณ์"คือที่ไม่ว่าคุณกำลังทำมัน"คุณสามารถบอกว่า ที่"Suimei ให้การตอบสนองที่ชัดเจนเมื่อมันมาถึงปัญหานี้ การสอบสวนถูกรับประกันในหมายเหตุอื่น" — มันเป็นเพียงฉัน หรือมีมันอากาศมากนั่น? "วิธีเล็กน้อยปิดร้านค้าและเจ้าหน้าที่มารวมตัว และมีการทำไม้“… ใช่... บางทีเรากำลังจะออกจาก ทำไมที่จะ? "เดายาม unconcernedlyจาก Rajas ได้พูด ทหาร Mazoku ของเขาได้เริ่มรวบรวม นี่ไม่ใช่เวลาจะสบาย ๆ ใช้เวลาของพวกเขา พวกเขาต้องออกจากก้องนี้แม้ว่า ว่าเกิดได้อย่างไร"ดี รักษาของแล้วเสร็จ ดังนั้นทำไมไม่เราไปดู? ""แน่ใจ"หลังให้การปกป้อง Suimei มุ่งหน้าไปในทิศทางของไม้เหมือนเขา เขาสังเกตเห็นความตึงเครียดในบรรยากาศสาเหตุของเรื่องนี้คืออะไร หมายเหตุการความจริงที่ว่า เจ้าหน้าที่และพ่อค้าที่ดูเหมือนจะ มีคนล้อมรอบคำถามนี้ plaguing ความคิดของเขา เขายังคงสังเกตสถานการณ์หนึ่งล้อมรอบเป็นใครอื่นนอกจากผู้ที่ได้ปฏิญาณหมั้นในการรบจนถึงตอนนี้ – Lefilleพูดโดยทั่วไป ผู้ที่มี heroically และ singlehandedly ครอบงำ Mazoku เป็นเธอจะได้รับการเคารพ แต่อารมณ์อำนาจเหนือฝูงชนเป็นที่หงุดหงิดและ unease ฉากเพียงแค่ไม่เห็นเป็นการแสดงความยินดีในธรรมชาติSurrounded as she was, Lefille opened her mouth to speak, intending to dispel the atmosphere.“…Why have you asked me to come here? There are other things that should take precedence, no?” Lefille asked as her gaze took in the faces of those encircling her.An adventurer stepped forward.“And what would that be?”“To move somewhere safer, obviously. If we dawdle here, there’s a good chance the Mazoku will attack again.”“Attack again…”His words were filled with deep, dark emotion.At his response, Lefille repeated her suggestion, more forcefully this time.“What? Is there something you want to say? If so, then just say it alr—”“Yeah, I do. The Mazoku attacked us because of you, didn’t they? You’re a survivor of Noshias, right?”“—!”

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ออกเดินทาง เมื่อทุกอย่างสงบลงในการปลุกของ suimei พวกมาโซคุ " s เปลี่ยนงานที่ได้รอเขาการรักษา มีผู้วิเศษอื่น ๆในขณะที่ความสามารถของ วิเศษบูรณะเป็นเพียงความรู้เหล่านี้ suimei คากับเพิ่มความรู้แก้เวทมนตร์เขา " D เอามาจากโลกของตัวเอง ความสามารถของเขาไกลเกินพวกเขา" นี่สิ เฮ้อ มีเรา " ทำ เขายังคงถอนหายใจ เสร็จแล้วให้กับคนสุดท้ายที่ต้องได้รับการรักษาเพราะการรักษาก็ไม่ได้พิเศษของเขา ยังคงมี สถานที่ที่เขาสามารถยืนเพื่อปรับปรุง แต่ตนเอง - การประเมินความสามารถในการรักษาของเขายังคงค่อนข้างสูงเขา ยามเขาเพียงไม่กี่ครั้งก็หาย แขนของเขาที่เขาขอบคุณทดสอบ " ขอโทษนะ จอมเวทย์ โอนี่ซัง )" นี่เป็นสิ่งที่ไม่ได้ทั้งหมด ฉันมาที่นี่เพื่ออะไร น. หลังจากทั้งหมดนี่เป็นคำตอบที่ยามหัวเราะอย่างมีความสุข" ก็คุณเก่งเวทมนตร์ที่คุณเพิ่งใช้แผลของพ่อหายโดยไม่ทิ้งรอยแผลเป็น และฉันก็สามารถใช้แขนข้างขวาผมไม่เคยเห็นเช่นเทคนิคการรักษาของที่สมบูรณ์แบบ" It " s ทั่วไปจะไม่สามารถที่จะย้ายหลังจากส่วนหนึ่งของร่างกายสำหรับการรักษา ." เอ๊ะ นั่น คือ บาดแผลเล็ก ๆแต่ไม่แน่ใจ มีใหญ่กว่า นั่นคือ ความรู้ทั่วไป ใช่" หือน.ที่ไม่คาดคิดสิ่งที่เขากล่าวว่าเขา " D จาก suimei สันนิษฐานว่าข้อ จำกัด คือเนื่องจากความจริงที่ว่าพวกเขาเป็นเพียงผู้วิเศษสามารถเห็นสิ่งที่เยียวยาแผลหาย แม้ว่าจะมองเห็นได้สมบูรณ์ แต่ไม่ได้หมายความว่าได้รับการรักษา" ไม่ใช่มันเป็นวิธีการที่คุณกำลังทำ" คุณสามารถพูดได้ว่าพวกเขาsuimei ให้ตอบคลุมเครือเมื่อมันมาถึงปัญหานี้ การสอบสวนเพิ่มเติมเป็นประกันในบันทึกที่แตกต่างกันมันก็แค่ฉัน x8341-4 หรือได้เกิดเสียงดังจริงๆตรงนั้นสำหรับปิดวิธีการเล็กน้อยพ่อค้าและทหารได้ถูกรวบรวมและทำไม้" . . . . . . . ใช่ เรากำลังจะไปแล้วมั้ง จะว่าทำไมยามที่เดา unconcernedly .อะไรจากราจัสบอกว่า ทหารของเขาได้เริ่มรวบรวมมาโซคุก็ " t ที่เวลาจะสบายเอาเวลาของพวกเขา พวกเขาต้องการที่จะไปแม้ว่าเส้านี้ อะไรคือสาเหตุ ?" อืม จบแล้วรักษา ของคุณ ดังนั้นทำไมเราไม่ไปดู" แน่ใจว่าน.เขากลับมาเพื่อป้องกัน suimei มุ่งหน้าไปในทิศทางของไม้เขามาถึงเมื่อเขาสังเกตเห็นความตึงเครียดในบรรยากาศอะไรคือสาเหตุของเรื่องนี้ นี้รบกวนถามความคิดของเขา เขายังคงเฝ้าดูสถานการณ์ ใช้หมายเหตุของความจริงที่ว่าทหารและพ่อค้าดูจะมีคนที่มี Icepick .หนึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากรอบ คนที่เคยร่วมในการต่อสู้อย่างกล้าหาญ lefille –จนถึงตอนนี้คนที่กล้าหาญ , โดยทั่วไปการพูดและด้วยตัวเอง ตามที่เธอได้ครอบงํามาโซคุจะได้รับการปฏิบัติด้วยความเคารพที่ดี ควบคุมอารมณ์ของฝูงชนที่อยู่ในฉาก และความสบายใจ เพียงแค่อาจจะไม่ได้ในทางใด ๆ จะเห็นเป็นแสดงความยินดีในธรรมชาติขณะที่เธอถูกล้อม อ้าปากพูด lefille ตั้งใจที่จะปัดเป่าบรรยากาศ" . . . . . . . ทำไมคุณขอให้ฉันมาที่นี่ มีอีกหลายอย่างที่ควรจะอยู่ ขอไม่ lefille ขณะที่สายตาของเธอจับใบหน้าของผู้ล้อมเธอนักผจญภัยก้าวออกมา" สิ่งที่จะเป็นและ" ย้ายไปอยู่ในที่ปลอดภัย แน่นอนเราอยู่ถ้ายังชักช้า มีโอกาสดีมาโซคุน. จะโจมตีอีกครั้ง" โจมตีอีกครั้ง . . . . . . . "คำพูดที่เต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก ลึก มืดคำตอบของเขาที่ lefille ซ้ำคำแนะนำของเธอ บังคับให้มากขึ้นในครั้งนี้" อะไร มีอะไรที่คุณอยากจะพูด ถ้าพูดมันไม่เป็นตั้งขึ้น" ใช่ ฉันมาโซคุโจมตีเรา เพราะคุณไม่ได้คุณ ? พวกเขาเป็นผู้รอดชีวิตจาก noshias ขวาสำหรับ" - "